Powroźnik jest piękną miejscowością turystyczno-wczasową w Beskidzie Sądeckim, położoną na wysokości 500 m.n.p.m, pomiędzy Krynicą-Zdrój a Muszyną, w dolinie rzeki Muszynki, w szerokiej kotlinie z korzystnym mikroklimatem. Historia Powroźnika sięga czasów XIV wieku, w którym pojawia się pierwsza wzmianka o tej miejscowości. W dokumencie króla Władysława Jagiełły z 1391 r. przekazującym aktem darowizny Muszynę i okoliczne wsie biskupowi krakowskiemu Janowi Radlicy wymieniony jest Powroźnik, jako miejscowość w pobliżu zamku muszyńskiego: „castrum Muszyna cum oppido sub castro sito dicto Powrosniky”. Kolejną wzmianką jest zapis z 1565 roku, z którego wynika, że Powroźnik to wieś ruska lokowana na prawie wołoskim przez biskupa krakowskiego Filipa Padniewskiego w dobrach biskupów krakowskich, zwanych Kluczem Muszyńskim.
Przez szereg lat Powroźnik znajdował się we wspomnianym Kluczu Muszyńskim. Stan ten trwał do I rozbioru Polski, po którym rząd austriacki w 1781 roku skonfiskował dobra kościelne W efekcie Klucz Muszyński przestał istnieć. Tereny Powroźnika, jak i okolicznych miejscowości, zamieszkiwała ludność Rusinów i Wołochów, którzy przybyli w te strony prawdopodobnie z Bałkanów i Zakarpacia. Była to ludność wiejska, rolnicza. Szukali oni ziem nadających się do uprawy bądź zakładania pastwisk, które byłyby położone nie w górach i na szczytach, lecz w dolinach i kotlinach. Zasiedlanie przyszłej Łemkowszczyzny rozpoczęło się w połowie XV w., a swój szczyt osiągnęło w XVI w. Przybysze byli wyznania grekokatolickiego i popularnie nazywano ich Łemkami, a teren ich zamieszkiwania otrzymał nazwę „Łemkowszczyzna”. Sama nazwa „Łemki” została przypisana tutejszym mieszkańcom przypadkowo: w ich gwarze często występowało słowo „lem”, które znaczy „tylko”.
Dla potrzeb kultu religijnego Łemków, w 1637 roku Biskup Krakowski erygował w Powroźniku parafię greckokatolicką (unicką) i uposażył popostwo. Nieco wcześniej istniała już świątynia (cerkiew), której budowę datuje się na 1604 rok. Istniejąca do dziś cerkiew w Powroźniku jest najstarszą tego typu budowlą istniejącą Sądecczyźnie i jest – można by rzec – perłą budownictwa drewnianego w Polsce. Przypuszcza się, że cerkiew ta, pod wezwaniem św. Jakuba Młodszego Apostoła, była celem pielgrzymek Łemków, którzy tutaj otrzymywali odpust zupełny w środę przed Wniebowstąpieniem Pańskim. Świadczy o tym stosowny dokument wydany przez biskupa greckokatolickiego Atanazego Krupeckiego z 1642 roku, w którym można przeczytać m. in.: „Tak my widząc wielki upadek dusz ludzkich, które bez odpuszczenia grzechów, z tego świata schodzą, dlatego postanowiliśmy w dobrach Jaśnieoświeconego Jego Mości Ks. Biskupa Krakowskiego, w Kluczu Muszyńskim, w siole Powroźnik, w cerkwi św. Jakuba brata Pańskiego: naznaczamy i czynimy odpust niniejszym pismem, fundujemy błogosławieństwo i władzą Ducha św, dajemy prezbiterom posłusznym i pobożnym, aby w środę przed Wniebowstąpieniem Pańskim do cerkwi świętej na miejsce i czas naznaczony schodzili się pobożni chrześcijanie tak duchowni jak i świeccy na rok każdy i także spowiedź grzechów swoich czynili i odpuszczenie grzechów swoich otrzymywali i Komunię św. przyjmowali”.
Łemkowie mieszkali w Powroźniku do końca II wojny światowej. Wysiedlono ich z tych terenów w 1947 roku w ramach akcji „Wisła”. Wtedy to zostali przewiezieni na Zachód i Północ Polski. Pozostawili puste domy i gospodarstwa rolne. Wyludnione tereny zaczęła osiedlać ludność polska z Kresów Wschodnich i z przeludnionych wiosek okolic Piwnicznej, Łącka, Kamienicy, Limanowej. W efekcie Powroźnik stał się wsią polską z ludnością polską. Wobec zaistniałej sytuacji, w 1951 roku Biskup Tarnowski Jan Stepa zniósł dotychczasową parafię greckokatolicką (z powodu braku wiernych tego obrządku) i erygował parafię rzymskokatolicką.