Wojkowa jest wioską położoną na wysokości ok. 650 m npm., pomiędzy malowniczymi wzgórzami Beskidu Sądeckiego. Nazywana poetycko „wioską pod chmurami” jest miejscowością graniczącą ze Słowacją. Sama nazwa „Wojkowa” wywodzi się prawdopodobnie od „wojka”, czyli wojownika, lub strażnika. Przypuszcza się bowiem, że w początkach istnienia Klucza Muszyńskiego (schyłek XIVw.) miała tu istnieć strażnica graniczna. Lokacja wsi miała miejsce w 1595 r. aktem administracyjnym Kardynała Jerzego Radziwiłła, biskupa krakowskiego. W aktach urzędowych z różnych okresów można napotkać różnorakie nazewnictwo wsi: Wuykowa, Woykowa, Wójkowa i wreszcie dzisiejsza nazwa Wojkowa – użyta w schematyzmie grecko-katolickiego duchowieństwa z 1934 r.
Od początku istnienia parafii greckokatolickiej w Wojkowej była też unicka świątynia. Wskutek jej zniszczenia (niektórzy historycy mówią o spaleniu) wzniesiono drugą, czyli do dziś istniejącą cerkiew pw. Św. Kosmy i Damiana. Jej powstanie datuje się na rok 1792 r. Cerkiew zbudowano nieco wyżej niż zabudowa wsi, zgodnie z założeniem często stosowanym w greckokatolickim budownictwie sakralnym, iż Dom Boży powinien stać wyżej niż ludzkie domy. Obecnie świątynia ta jest kościołem filialnym powroźnickiej parafii. Budynek cerkwi jest trójdzielny i obejmuje prezbiterium, nawę i babiniec (miejsce dla kobiet).
W wojkowskiej cerkwi znajduje się 4-strefowy ikonostas z końca XVIII w. zwieńczony sceną Pasji, zaś ściany budowli zdobi zachowana w dobrym stanie polichromia figuralna. Z powodu wojny nie została ona dokończona. Obrazy umieszczone na ścianach cerkwi przedstawiają Trójcę św., scenę Zmartwychwstania Chrystusa, scenę Zwiastowania NMP, Świętych Cyryla i Metodego. Niezwykle cenną pamiątką z czasów liturgii greckokatolickiej jest płaszczenica, używana w obrządku wschodnim podczas świąt wielkanocnych. Jest to płótno z namalowanym wizerunkiem Chrystusa leżącego w grobie. Płaszczenica stanowiła nakrycie Grobu Pańskiego. Podczas procesji rezurekcyjnej była uroczyście obnoszona wokół świątyni a następnie układana na ołtarzu, pozostając tam czterdzieści dni aż do Wniebowstąpienia.